Satyawati Suleiman

Saka Wikipédia Jawa, bauwarna mardika basa Jawa
Satyawati Suleiman

Dra.Satyawati Suléiman (lair ing Bogor, 7 Oktober 1920 – pati ing Jakarta, 26 Fèbruari 1988 ing umur 67 taun) yaiku arkéolog wadon pertama saka Indonesia . [1] Dhéwéké uga dikenal minangka arkéolog ing bidang klasik lan ikonografi . Ing taun 1954, dhéwéké bebarengan karo RP Soejono, Bochari, Basoeki, Uka Tjandrasasmita, lan arkéolog saka Walanda nindakaké èkspédisi menyang pulau Sumatra, utamané ing wilayah Sumatera Selatan lan Jambi . Èkspédisi kasebut dadi panelitian awal babagan Krajan Sriwijaya adhédhasar panelitian babagan ikonografi patung Sumatra.

Pendhidhikan[besut | besut sumber]

Dhéwéké lulus kanthi gelar sarjana arkéologi saka Universitas Indonesia ing taun 1953.

Karir[besut | besut sumber]

Satyawati Suléiman miwiti karir sadurungé lulus dadi sarjana kanthi kerja ing Dinas Purbakala wiwit taun 1948. Wiwit taun 1958 nganti 1961, dhéwéké dadi wakil Indonesia dadi Atase Budaya ing India . Nalika njabat ing India, dhéwéké éntuk akèh ilmu babagan candhi lan patung kanggo nyumbang ilmu panelitian babagan ikonografi ing Indonesia. Banjur wiwit taun 1961 nganti 1963, dhéwéké isih diangkat dadi Atase Budaya ing Inggris . [1]

Sawise dadi Atase Budaya, Satyawati Suléiman bali menyang Indonesia lan dadi kepala bidang Arkéologi Klasik wiwit taun 1963 nganti 1973 ing Lembaga Purbakala dan Peninggalan Nasional (LPPN). Ing taun 1973, dhéwéké ngganténi Soekmono dadi kepala LPPN sadurungé. Ing taun sing padha, uga tugas ing Proyek Pamulihan Candi Borobudur. Nalika Satyawati Suleiman njabat dadi kepala LPPN nganti pungkasan taun 1977, lembaga kasebut ganti jeneng dadi Pusat Penelitian Purbakala dan Peninggalan Nasional. [2]

Sawise dadi kepala LPPN, Satyawati Suleiman isih kerja dadi Ahli Riset Utama ing Pusat Penelitian Purbakala dan Peninggalan Nasional nganti taun 1985, uga dadi Governing Board ing SEAMEO Project on Archaeology and Fine-Arts (SPAFA).

Kahuripan pribadi[besut | besut sumber]

Miturut O. W. Wolters ing tulisané kanthi irah-irahan "Ing memoriam: Satyawati Suléiman, 1920-1988", sadurungé seda, Satyawati Suléiman naté crita karo kanca-kancané yén nalika pènsiun bakal ngisi kalodhangan kanthi ngurus kolam iwak ing omahé. Nanging, kanca-kancané ujar manawa nindakaké iku bakal nggawé dhéwéké bosen. Nganti taun 1985, Satyawati Suléiman diwenéhi hak kanggo njaga jabatané ing Pusat Penelitian Purbakala dan Peninggalan Nasional. Hak iki digunakaké kanggo nulis lan ngewangi para sarjana muda mbenakaké artikel sing diterbitaké. [3]

Karya[besut | besut sumber]

  • The Ancient History of Indonesia
  • Ancient Indonesian Art of The Central and Eastern Javanese Periods, (1971)
  • Concise Ancient History of Indonesia, (1974)
  • The Archaeology and History of West Sumatra, (1977)
  • Monuments of Ancient Indonesia, (1981)
  • A Few Observations of The Use of Ceramics in Indonesia, (1984)
  • Sculptures of Ancient Sumatra, (1999)

Rujukan[besut | besut sumber]

  1. a b Wolters, O.W. (1988). "In Memoriam: Satyawati Suleiman, 1920-1988". Bijdragen tot de Taal-, Land- en Volkenkunde. 46: 122–125.
  2. https://www.kajanglako.com. "Satyawati Suleman". Kajanglako (ing basa Indonesia). Diarsip saka sing asli ing 2023-06-02. Dibukak ing 2021-03-20. {{cite web}}: External link in |last= (pitulung)
  3. Ugm, Hima. "[HIMAPEDIA] Satyawati Suleiman, Sang Arkeolog Wanita Pertama Bangsa Indonesia – Himpunan Mahasiswa Arkeologi FIB UGM" (ing basa Inggris Amérika Sarékat). Dibukak ing 2021-03-20.

Pranala Njaba[besut | besut sumber]