Jeruk manis

Saka Wikipédia Jawa, bauwarna mardika basa Jawa
Jeruk manis

Woh jeruk manis ( Citrus × paradisi ) minangka wit jeruk subtropis sing dikenal kanthi asem sing cukup gedhe nganti semisweet, rada pait. [1] Daging interior dipisahake lan beda karo warna kuning pucet nganti jambon tuwa.

Jeruk manis minangka hibrida jeruk sing asale ing Barbados minangka salib sing ora disengaja ing antarane jeruk manis ( C. sinensis ) lan pomelo utawa shaddock ( C. maxima ), kalorone dikenalake saka Asia ing abad kaping 17. [2] Nalika ditemokake, diarani woh terlarang . [1] Biyen diarani pomelo, [3] nanging istilah kasebut saiki dadi jeneng umum Citrus maxima . [4] Ing taun 2019, produksi jeruk ing saindenging jagad (dikombinasikake karo pomelos) ana 9,3 yuta ton, lan 53% ing China. Produsen penting liyane kalebu Vietnam, Amerika Serikat lan Meksiko.

Woh anggur sing tuwuh ing klompok kaya anggur sing asale jenenge

Wit jeruk ijo mesthi tuwuh udakara 5–6 m (16–20 ft) dhuwure, sanajan 13–15 m (43–49 ft) . [1] Godhongé mengkilap, ijo tuwa, dawa (nganti 15 cm (5.9 in) ), lan lancip. Ngasilake 5 cm (2 in) kembang petal putih pethak. Woh iki kulit kuning-oranye lan umume, bentuk spheroid oblate ; diameteripun kisaran 10 to 15 cm (3.9 to 5.9 in) . Daging dipisahake lan asem, warna beda-beda gumantung karo kultivar, sing kalebu pulp putih, jambon, lan abang sing beda-beda legi (umume, jinis abang yaiku sing paling legi). 'Ruby Red' AS taun 1929 (saka macem-macem 'Redblush') minangka paten jeruk bali sing kaping pisanan.

Jeruk manis disigar
Grapefruit, raw, white, all areas
Ajiné nutrisi saben 100 g (3.5 oz)
Ènergi138 kJ (33 kkal)
8.41 g
Gula7.31 g
Serat panganan1.1 g
0.10 g
0.8 g
Vitamin
Tiamin (B1)
(3%)
0.037 mg
Riboflavin (B2)
(2%)
0.020 mg
Niasin (B3)
(2%)
0.269 mg
Asem pantotènik (B5)
(6%)
0.283 mg
Vitamin B6
(3%)
0.043 mg
Folat (B9)
(3%)
10 μg
Colin
(2%)
7.7 mg
Vitamin C
(40%)
33.3 mg
Vitamin É
(1%)
0.13 mg
Mineral
Kalsium
(1%)
12 mg
Wesi
(0%)
0.06 mg
Magnésium
(3%)
9 mg
Mangan
(1%)
0.013 mg
Fosforus
(1%)
8 mg
Potasium
(3%)
148 mg
Sèng
(1%)
0.07 mg
Komponèn liyané
Banyu90.48 g

Persèntase sadarma pangira-ira sarana pamrayoga ing AS tumrap wong diwasa.
Sumber: Sasana Dhata Gizi USDA

Referensi[besut | besut sumber]

  1. a b c Morton, Julia Frances (1987). "Grapefruit, Citrus paradisi". Fruits of Warm Climates. NewCROP, New Crop Resource Online Program, Center for New Crops and Plant Products, Department of Horticulture and Landscape Architecture, Purdue University. kc. 152–158. ISBN 978-0-9610184-1-2. OCLC 16947184. Masalah sitiran: Tenger <ref> ora trep; jeneng "morton" diwedharaké ping bola-bali déné isiné béda
  2. Carrington, Sean; Fraser, Henry C. (2003). "Grapefruit". A~Z of Barbados Heritage. Macmillan Caribbean. kc. 90–91. ISBN 978-0-333-92068-8. One of many citrus species grown in Barbados. This fruit is believed to have originated in Barbados as a natural cross between sweet orange (C. sinesis) and pomelo (C. grandis), both of which originated in Asia and were introduced by Europeans in the 17th century. The grapefruit first appeared as an illustration entitled 'The Forbidden Fruit Tree' in The Natural History of Barbados (1750) by Rev. Griffith Hughes. This accords with the scientific name, which literally is 'citrus of paradise'. The fruit seems to have been fairly commonly available around that time, since George Washington in his Barbados Journal (1750-1751) mentions 'the Forbidden Fruit' as one of the local fruit available at a dinner party he attended. The plant was later described in the 1837 Flora of Jamaica as the Barbados Grapefruit. The historical arguments and experimental work on leaf enzymes and oils from possible parents all support a Barbadian origin for the fruit.
  3. The American Heritage Dictionary of the English Language (1973) defines "pomelo" simply as "The grapefruit".
  4. Li, Xiaomeng; Xie R.; Lu Z.; Zhou Z. (July 2010). "The Origin of Cultivated Citrus as Inferred from Internal Transcribed Spacer and Chloroplast DNA Sequence and Amplified Fragment Length Polymorphism Fingerprints". Journal of the American Society for Horticultural Science. 135 (4): 341. doi:10.21273/JASHS.135.4.341.
Jeruk dijus