Basa Musi
| Basa Musi | ||
|---|---|---|
| Dituturaké ing | Indonésia | |
| Wilayah | Udik kali Musi nganti bukit Barisan, Musi Banyuasin, Musi Rawas, Sumatra Kidul | |
| Gunggung panutur | 3,105,000 (taun 2000) | |
| Rumpun basa | Melayu-Polinésia | |
| Kodhe basa | ||
| ISO 639-1 | -
| |
| ISO 639-2 | -
| |
| ISO 639-3 | mui
| |
Basa Musi atawa basa Sekayu dituturaké déning wong kang manggon ing laladan Musi Banyuasin, Sumatra Kidul. Basa iki kalebu kulawarga basa Malayik[1][2]. Miturut narasumber, aran liyan basa iki ya iku basa Sekayu, sing ngemu teges ya iku Sri Ayu, dhèwèké raja ing laladan Musi Banyuasin ing jaman mbiyén. Lan aran Musi iki dijupuk saka kali kang mili ing Musi Banyuasin. Miturut cacahé naraguna, istilah Sekayu luwih sethithik tinimbang Musi, uga Musi lewih jembar daérahé, amarga iku luwih becik nganggo aran Musi baé. Wewengkon naraguna basa Musi amba temen ya iku ing Kabupatén Musi Banyuasin lan Musi Rawas. Induk basa Musi ana ing Musi Banyuasin kang Kutha krajanné ing Sekayu. Cacah panyatur basa Musi akéhé 361.798 wong.
Conto basa[besut | besut sumber]
Koyongnyé la pegi ka Palémbang, “Kakangé wis lunga ing Palémbang”.
Dié ngabarke base daq saket, “Dhéwéké ngandhani dhèwèké lagi lara”.
Ughang nyang dem datang itu mamaqku, “Wong kang teka iku pak likku”.
Ali bajalan gancang, “Ali lumaku banter”[3].
Rujukan[besut | besut sumber]
- ↑ Gani, Zainal Abidin (1981). Struktur Bahasa Musi. Jakarta: Pusat Pembinaan Dan Pengembangan Bahasa Departemen Pendidikan Dan Kebudayaan.
- ↑ "Musi". Ethnologue.
- ↑ Arif, R.M. dkk (1985). Morfologi dan Sintaksis Bahasa Musi. Jakarta: Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa Departemen Pendidikan dan Kebudayaan.